Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
'Disobedience': Verboden liefde tussen Rachel Weisz en Rachel McAdams
Wie affiniteit heeft met het oeuvre van Sebastian Lelio (Gloria, Una Mujer Fantastica), weet inmiddels dat hij fantastisch vrouwen kan regisseren. Lelio creëerde de meest boeiende rollen voor actrices als Daniela Vega, Paulina Garcia en nu dus ook voor Hollywoodsterren Rachel Weisz en Rachel McAdams. In zijn laatste langspeler Disobedience speelt Rachel Weisz een succesvolle fotografe uit New York die terugkeert naar haar Joods-orthodoxe roots nadat haar vader –een gerespecteerde rabbi in de Joodse gemeenschap– is overleden. Het is meteen ook de eerste film die hij niet in zijn moedertaal regisseert.
Eens Ronit (Rachel Weisz) teruggekeerd is naar de omgeving waarin ze opgroeide, keren ook enkele onverwerkte gevoelens terug: haar vader was een weduwnaar en zij was zijn enige dochter. Toch koos Ronit resoluut voor haar eigen levenspad. Ook merkt ze dat haar jeugdvrienden Dovid en Esti (gespeeld door Allessandro Nivola en Rachel McAdams) traditioneler en afstandelijker zijn geworden en zelfs met elkaar getrouwd zijn. Wat niemand in de Joodse gemeenschap echter weet, is dat de vrienden niet zo uit elkaar gegroeid zijn als ze laten uitschijnen: Ronit en Esti zijn namelijk al jaren stiekem verliefd op elkaar.
Verboden liefde
De verboden affaire tussen de twee vrouwen bloeit eigenlijk pas halverwege de film open. Disobedience is dus zeker niet weggelegd voor de ongeduldige filmkijker die zit te wachten 120 minuten lesbische liefde. Cinefiele meerwaardezoekers zullen wel aan hun trekken komen tijdens Disobedience: Lelio slaagt erin om het liefdesverhaal van Ronit en Esti geleidelijk aan te onthullen om hun passie vervolgens te laten culmineren in een paar ontzettend mooie erotisch-poëtische scènes. Denk aan Todd Haynes’ Carol, maar dan voor meerderjarigen.
De seksscènes tussen Ronit en Esti worden in verschillende recensies en besprekingen weleens vergeleken met de exhaustieve en broeierige seksscène uit La Vie d’Adele. Onterecht, want ook al zijn er zeker enkele frappante gelijkenissen, toch slaagt Lelio erin om smaakvoller tewerk te gaan, met een liefdesscène die niet gefilmd is vanuit een problematische male gaze, maar desalniettemin toch erg expliciet en erotisch geladen is.
The Cure
Sebastian Lelio haalde zijn mosterd voor het verhaal bij het gelijknamige boek van Naomi Alderman, maar drukt toch duidelijk zijn cinematografische stempel op het achtergrondmateriaal: complexe en onconventionele vrouwenpersonages die knoeien met de status quo, poëtische beeldtaal en een originele soundtrack maken van Disobedience een film die perfect in het rijtje past van Lelio’s vorige werken. Wie had ooit gedacht dat orthodoxe Joden graag naar Lovesong van The Cure zouden luisteren binnen de vier muren van hun traditionele huishouden?
McAdams en Weisz leveren ijzersterk acteerwerk. De film lijkt volledig rond Ronit te draaien, maar eigenlijk vormt Esti het hart van de film. We zien Rachel McAdams in een erg onconventionele rol, namelijk die van een bedeesde, traditionele schooljuf die we langzaam zien openbloeien in het gezelschap van de innemende Ronit. Maar ook Dovid (Allessandro Nivola) eist zijn plek op in de film: Disobedience is duidelijk ook een verhaal over mannelijkheid. Dovid is geen typische machoman die met de vuist op tafel slaat in zijn relatie met Esti, maar durft ook zijn eigen religie in vraag te stellen wanneer hij geconfronteerd wordt met de liefde tussen zijn vrouw en zijn verloren vriendin.
Lelio zorgt ervoor dat de film soms té somber en té existentieel wordt en daarom ook een tikkeltje te traag voorbij gaat. Hoewel Una Mujer Fantastica ons toch nog meer naar de keel greep, mag Disobedience niet onderdoen voor Lelio’s vorige werk en is dit een degelijk Engelstalig debuut voor de Chileense cineast.
Eigen verslaggeving