Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Getuigenis: Inke werd geëvacueerd op het Oekraïense Equality Festival terwijl wij dansten op The Belgian Pride
Tot twee dag geleden had ik de Pride alleen nog maar in België gevierd. Dansen, vriendschappen sluiten en diversiteit vieren. Het was al elke keer een feest voor mij geweest. Gisteren (19 mei) zou ik normaal hebben deelgenomen aan het Equality Festival in Chernivtsi, Oekraïne. Tot extreemrechtse radicalen en de politie daar anders over beslisten. Nog voor het begon, liepen we met onze monden en neuzen bedekt de trap af omdat er een bommelding was in het gebouw. De radicalen hadden gas gespoten. We zagen hen staan achter de rijen politie. Enkele seconden later moesten we hen trotseren, en zouden we geëvacueerd worden uit de stad.
Het begon drie dagen geleden. Tijdens IDAHOT zouden we een vredevolle demonstratie houden in het centrum van Chernivtsi. Ik verblijf hier drie maanden bij mijn vriendin en beiden zijn we activisten bij de LGBT+ organisatie Insight NGO. We hadden bescherming van de politie nodig. Nadat ze ons eerst probeerde te manipuleren en te overtuigen niets te doen, een officieel statement van onze organisatie op Facebook en uren praten, beloofde ze ons eindelijk degelijke bescherming. Maar bij de coördinator van onze organisatie lieten ze wel even vallen dat het haar verantwoordelijkheid is als er iets zou gebeuren met ons. Het feit dat wij daar letterlijk een half uur stilstaan met een bord in onze handen en de radicalen ons zouden aanvallen, laten we even buiten beschouwing. Maar deze keer hadden we geluk. De extremisten hadden niet gerekend op zoveel politiebescherming: we waren met acht demonstranten en meer dan honderd politiemensen. Ze konden niets doen buiten anti-LGBT+ stickers plakken. Maar dan hoor je de politie achter ons zeggen: “wat een mooie meisjes, zo jammer.” In ieder geval, onze missie was geslaagd. De frustratie bij de radicalen was enkel gegroeid.
Geen toegang
Gisteren draaide het anders uit. Het Equality Festival zou doorgaan van 12 tot 20 uur in een congreszaal in het centrum. Een parade is een mooie droom maar in deze stad nog lang geen werkelijkheid. We hadden al bedreigingen ontvangen. Volgens de radicalen zou niemand het gebouw in of uit gaan. Toen we ’s ochtends onderweg waren, kregen we een telefoontje dat het slot van de congreszaal dicht gespoten was. Het was onmogelijk om met een sleutel binnen te raken. Na 1,5 uur slaagden ze erin het slot te openen. We hadden nog een uur om alles klaar te zetten. Naargelang de klok dichter naar 12 uur tikte, zagen we vanaf het balkon ontevreden mensen toestromen. Er werden al verwijten naar ons hoofd geslingerd. Dan zag ik voor de ingang een rij vrouwen staan. Op het einde stond een kind. Een kind dat de vuilste beledigingen ging horen, een kind dat geweld ging zien, een kind dat holebifobie van de bovenste plank ging meemaken en denkt dat dat oké is.
Radicalen welkom
Mannen met maskers kwamen toegestroomd. Onder hen zag ik zelf twee priesters met een bijbel en een kruis in de hand. De verantwoordelijke van het politieteam praatte met de onrustige groep. Mijn logische verstand zei mij dat hij hen probeerde te overtuigen om weg te gaan maar niets was minder waar. Hij liet iedereen het gebouw binnen. “Geen reden om hen toegang te weigeren.” Ik rende naar binnen en vertelde mijn vriendin dat ze naar boven kwamen. We waren nog maar met een twintigtal personen, aangezien het festival nog niet was begonnen. De spanning in de zaal steeg. Gezamenlijk geschreeuw weerklonk uit de gangen. De politie riep hen een halt toe aan de deur. In harmonie dreunden ze “maak de ingang vrij”. De politie hield hen tegen en dat deed mijn hart wat trager kloppen. Wat mij angst inboezemde, was de haat en onwetendheid in hun ogen. Ze leken op losgeslagen robots die gebrainwasht waren. Wat mij bang maakte, was dat ik niet zeker was of dit ooit zal veranderen. Hoelang moet de wereld nog met deze groeperingen omgaan? Hoelang moeten mensen nog elke dag in angst leven als ze zichzelf willen zijn?
Een van onze activisten had constant haar camera op de ingang gericht en was aan het livestreamen. Toen ze het tafereel even de rug toedraaide, om te overleggen wat onze volgende stap was, liet de politie de twee priesters en een lid van Sisterhood of Saint Olga (een organisatie die de ‘traditionele’ familie beschermt) binnen. De priesters begonnen te prediken. Ze zeiden dat we niet enkel het gebouw, maar ook de stad moesten verlaten. Anders zou de stad exploderen. Daarna legde hij een boek op de schouder van een van de activisten. Hij zei dat dit de enige manier was dat hij haar kon aanraken.
Bommelding
Meteen daarna kregen we te horen dat de politie een bommelding had ontvangen. Een laffe truc van de radicalen om ons uit het gebouw te drijven. De politie zei dat we de zaal meteen moesten verlaten. Met een paar activisten gingen we achteraan in de congreszaal staan. We probeerden te weigeren het pand te verlaten totdat de politie ons letterlijk en redelijk agressief richting de gang duwde. Onze coördinator probeerde nog een laatste discussie aan te gaan. “Nu laat je mij niet eens sterven zoals ik dat wil?” Geen baat. Eenmaal op de gang beginnen we te hoesten. De radicalen, die al eerder naar buiten gedreven waren, hadden een cadeautje achtergelaten. Gas. Snel bonden we, wat we ook hadden, voor ons gezicht. De politie zei ons dat we naar buiten moesten, ze met honden het gebouw zouden onderzoeken en dat we terug naar binnen mochten als alles veilig was. Niets was minder waar.
We stonden op elkaar gepakt in de inkomhal en zagen de menigte gehuld in maskers en haat. Elk moment zou de politie ons naar buiten begeleiden. De bewoners van het gebouw waar onze congreszaal zich bevond, hebben we niet gezien. We zetten een (zonne-)bril op zodat ons ogen beter beschermd zijn tegen de pepperspray. Onze doeken hangen nog voor onze mond. Drie tot vier rijen politie vormden een grens tussen ons en de menigte. Ze verplichtten ons naar buiten te gaan en in een vlaag duwt het merendeel van de politie de menigte naar links en een kleine cirkel haast ons naar rechts. Het was al snel duidelijk dat we afgevoerd werden. Sommige tegenstanders haalden ons in. Ze maakten ons uit voor alles wat je niet wil horen. Een hamer vloog ons om de oren. Niemand was geraakt, gelukkig. We sloegen een straat in en moesten beginnen lopen. We sprongen een busje in en de politiechauffeur raasde weg.
Gedwongen vertrek
Opgepropt in het busje reden we een eindje tot we stopten achter een tankstation. Hier moesten we opsplitsen en overstappen in andere auto’s. Eerst wouden ze ons evacueren naar een andere stad maar ze besloten toch terug richting Chernivtsi te keren. Halverwege bleek het dat onze auto’s getrackt werden. We draaiden een werkplaats binnen en de poorten werden gesloten. We wachtten tot het veilig is. Na een tijdje zei de politie dat we verder kunnen. We gingen richting een safe space. Eenmaal binnen voelde je de spanning lichtjes minderen. We hadden het gevoel dat we veilig waren. Twee andere leden van de organisatie, brengen ons eten en drinken. We wachtten hier samen totdat het veilig genoeg was om ieder onze eigen weg te gaan. Tot ze hun zoektocht opgaven.
Porno
Op sociale media zagen we dat de perssecretaris van de extreemrechtse organisatie National Corps op Facebook een livestream van het festival had gepost waarbij ze zei dat we pornografische films zouden vertonen voor 18+ en dat het festival open was voor iedereen, ook voor kinderen. Ze riep iedereen op om te komen en hen te steunen. We konden het bijna niet geloven. Het angstaanjagendste hiervan is dat ze effectief een politieke partij zijn die invloed hebben. Naast hen waren er nog minstens vier extreemrechtse organisaties aanwezig.
Maar daarna zien we op een filmpje dat een andere activist die niet was binnen geraakt, gewoon haar gitaar heeft genomen en pal naast die radicalen Zombie van The Cranberries begon te zingen. Hoewel iedereen haar aanstaarde, kruisgebaren maakte en religieuze liederen begon te zingen, bleef ze gewoon doorgaan. Zoiets geeft je hoop.
Na een klein uur besloten we dat het genoeg was geweest. We verstopten ons niet langer en gingen ieder onze eigen weg. De bedoeling van de boycot was ons weg te drijven maar het enige wat het heeft veroorzaakt, is dat we dubbel zo hard zullen terugvechten. Als de politie echt zou meewerken, zou het al een stap in de goede richting zijn. Helaas hebben ze twee gezichten opgezet.
Dus, vertel eens, hoe was de Pride in België?
Eigen verslaggeving