Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
RECENSIE | Steve Grand: van whisky naar champagne
Vijf jaar geleden lanceerde Steve Grand zijn carrière door als eerste country artiest uit de kast te komen. Een mooie en moedige beslissing. Mooi, omdat hij ons steeds verwende met videoclips met mannelijke tegenspelers als objecten van begeerte. Moedig, omdat Nashville ondanks Dolly Parton nog steeds een bastion van heterotestosteron is. Nee, de countrywereld sloot Grand niet in de armen.
Maar de artiest bleef koppig vasthouden aan zijn idealen. In 2016 gaf hij zijn eerste album uit in eigen beheer. All American Boy bleek een degelijke verzameling nummers waarop zijn talent duidelijk werd, ook al was de countrypop een beetje te veel op de Amerikaanse markt gericht om in Europa veel brokken te maken.
Kleine Speedo’s
Ook in eigen land kreeg hij het niet gemakkelijk. Na de oorspronkelijke euforie kreeg hij van zijn eigen achterban even de wind van voren omdat hij op zijn Instagramprofiel net iets te vaak foto’s postte van zichzelf in kleine, doch goedgevulde Speedo’s… Maar hij werd goeie maatjes met collega’s als Jake Shears en een graag geziene muzikale gast op gay prides wereldwijd.
Op zijn nieuwe album, Not The End Of Me, laat hij zien hoezeer hij als artiest gegroeid is. Zong hij op zijn debuut nog Whiskey Crime, dan wordt dat deze keer Pink Champagne. Het verschil in de titels mag gelden als een metafoor van de weg die hij aflegde van onbeholpen enthousiasme naar elegant vakmanschap. Hoewel de (uitstekende) eerste single Walking nog tamelijk klassieke countryrock was, gooit Steve voor de rest van het album het muzikale stuur volledig om. Deze keer verkent hij alle grenzen van het popgenre. Van synthpop (Pink Champagne) over poprock (Good To See You) naar knuffelpop (het aandoenlijke Can’t Go Back). Disciple klinkt haast als symphonische rock. Don’t Let The Light In is een heerlijke ballade die ieders hart kan doen smelten.
Pijnlijk eerlijk
Ook tekstueel is de artiest enorm gegroeid. Hij schrijft al zijn demonen van zich af. Zijn onzekerheid, zijn strijd met alcohol, het verdriet om het verlies van een geliefde, zijn doelloze one-night-stands… al die aspecten van zijn persoonlijkheid komen aan bod. Grand beschrijft ze met een soms pijnlijke eerlijkheid en een gevoel voor poëzie en ritme dat zeldzaam is in in het huidige poplandschap.
Het terugkerende thema van een minderwaardigheidsgevoel steekt schril af tegen het feit dat de man opnieuw alle nummers alleen heeft geschreven, alle instrumenten zelf heeft gespeeld, het hele album heeft opgenomen en geproducet in zijn kelder én het geheel in eigen beheer heeft uitgegeven. Respect. Ondanks het krappe budget klinkt de plaat nooit goedkoop.
Not The End Of Me is meer dan het bewijs dat Steve Grand geen eendagsvlieg is: de man is een artiest pur sang die binnen tien jaar nog steeds uitstekende platen zal maken. En dat mag hij van ons gerust in Speedo’s blijven doen.
Eigen verslaggeving